โดย อริญชน์ ปราณพิชัยวัฒน์
บทความนี้ผู้เขียนไม่ได้มีความตั้งใจที่จะเขียน จึงคิดว่าอาจจะถ่ายทอดเนื้อหาการบรรยายที่ไม่ได้เป็นเชิงวิชาการสักเท่าไร หรือมีข้อผิดพลาดอยู่บ้างในหลายจุด แต่ผู้เขียนมีเพียงความพยายามที่ต้องการสะท้อนมุมมองหนึ่งของสังคม ปัญหาที่เกิดขึ้นในสังคม และ ความสิ้นหวังต่อสังคมของตัวผู้เขียน บทความนี้มีการกล่าวอ้างถึงบางประเด็นที่ผู้เขียนได้เขียนขึ้นในบทความคราวก่อนด้วยเช่นกัน ซึ่งเป็นบทความจากเพจวารสารมานุษยวิทยาและศาสนา ปีที่ 4 ฉบับที่ 1 เผยแพร่เมื่อวันที่ 30 เดือนกันยายน ปี พ.ศ. 2565 ซึ่งผู้เขียนคิดว่าผู้อ่านควรจะอ่านควบคู่กันไปทั้งสองบทความเพื่อสามารถเข้าใจเนื้อหาและรายละเอียดได้ดียิ่งขึ้น โดยไม่ได้จำกัดว่าควรอ่านบทความใดก่อน ท่านสามารถเลือกอ่านได้ตามอัธยาศัย
บทความนี้จะกล่าวถึงบางสิ่งบางอย่าง เป็นคำที่มนุษย์ทั้งรังเกียจแต่ก็ไม่มีมนุษย์คนใดอาจจะปฏิเสธได้ ซึ่งก็คือ อำนาจ ผู้เขียนต้องการชี้ให้เห็นว่า สิ่งที่เรียกว่าอำนาจ คืออะไร ใช้ทำอะไร และทำไมมันถึงสำคัญสำหรับมนุษย์ อำนาจนำพาไปสู่อะไร และจะเกิดอะไรขึ้นเมื่อมนุษย์ปราศจากมัน ผู้เขียนเรียบเรียงเนื้อหาตามประสบการณ์ของตัวผู้เขียนเอง ด้วยความเบื่อหน่ายและมีอคติต่อมนุษย์โดยเนื้อแท้ ดังนั้นจึงไม่ใช่สิ่งที่เป็นจริงสำหรับทุกคน และผู้เขียนก็เชื่อว่าน้อยคนที่จะยอมรับมันได้ หรือจะสามารถทำความเข้าใจมันเฉกเช่นเดียวกับผู้เขียนได้ แต่อย่างน้อยที่สุด ผู้เขียนก็คาดหวังว่าสิ่งเหล่านี้จะสามารถเป็นเรื่องที่ผู้อ่านได้เป็นคนตัดสินเอง ว่ามันได้เป็นจริงตามนั้นหรือไม่ ทั้งนี้ ผู้เขียนขออนุญาตเขียนบทความด้วยสำนวนภาษาชาวบ้าน ที่ไม่ใช่เชิงวิชาการซึ่งผู้เขียนไม่ค่อยจะถนัดเท่าไร เนื้อหาและสาระทั้งหมดจึงอาจไม่ได้มีน้ำหนักมากพอที่จะเชิญชวนดึงดูดให้อ่านได้จนจบ อนึ่งตัวบทความนี้ส่วนใหญ่จะเป็นข้อสงสัย ข้อสังเกตและไม่มีที่มาหรือตัวบทสรุปที่ชัดเจน ที่จะสรุปคำตอบให้สำเร็จรูป จึงเห็นสมควรเป็นหน้าที่ของผู้อ่านอีกครั้งที่สามารถพิจารณาตีความบทสรุปตอนจบตามอัธยาศัยส่วนตน และถ้าหากอ่านบทความแล้วมีคำพูดบางตอนที่ระคายเคืองบาดหู ผู้เขียนก็คงต้องขอขมากรรมไว้ล่วงหน้า
‘คุณเคยรู้สึกว่าตัวเองไม่มีค่าตั้งแต่ตอนไหน? เป็นคำถามที่หมอคนหนึ่งถามผมขึ้น เขาเป็นจิตแพทย์เด็กที่ผมไปหาสมัยตอนเรียนที่มหาวิทยาลัย ผมตอบไปว่า ‘ผมก็ไม่ทราบ เมื่อรู้ตัวอีกที ผมก็ไม่สามารถมองหาคุณค่าอย่างอื่นจากตัวผมได้อีกต่อไป ชีวิตของผมไร้ความหมาย โดดเดี่ยว และ รอวันสิ้นสุด เบื้องหน้าของผมอยู่ใกล้กับปากขอบเหวลึก ผมมองดูมันด้วยสายตาที่ว่างเปล่า ขอเพียงแค่เดินต่อไปอีกเพียงไม่กี่ก้าว ผมก็จะสามารถทิ้งตัวเองลงไปได้ ลงไปสู่ความมืดมิดเบื้องล่าง ไปให้ไกลจากที่แห่งนี้ ที่ที่ผมควรจะมีอิสระ ผมเลยไม่ได้มีความหวังว่า ผมจะต้องเดินต่อไปข้างหน้าให้ไกลขึ้นกว่าเดิมอีกเท่าใด ไม่มีใครยื่นมือมารั้งผมไว้ แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ยังมีชีวิตอยู่ และยังไม่ได้กระโดดลงไป ชีวิตของผมน่าสมเพชไหมล่ะ?’
อ่านบทความฉบับเต็มได้จาก https://cutt.ly/A2wELQa